Ik ben altijd een mama-meisje. Toen was ik in Indonesie, maakte mijn moeder altijd een eten voor mij, deed zij alle schoonmaken. Mijn ouders heel erg beschermd over mij, maar vind ik altijd goed. Dat is toch de verantwoordelijk van alle ouders. Dus, vind ik prima.
Toen 2007 kwam ik naar Nederland, waren alles heel anders. Het weer, de mensen, de omgeving alles zijn anders. Ik heb mijn familie heel erg gemist. Maar moet ik ook nog afstuderen van de school. Na 1 jaar dan was ik afgestudeerd. Ik was heel erg blij maar ook trots voor mijzelf and mijn ouders. Zo'n een meisje met een hoofddoek aan kunnen alles doen. Ook heb ik altijd bieden geprobeerd.
Het leven in Holland is hard. Als je een verdriteg gevoelen hebt dan moet je zo snel mogelijk weggooien. Je moet iets leuks te doen. Maar heb ik niemand here. Wat moet ik doen dan om iets leuk te doen te hebben?. Ik vraag me aan elke keer.
Nu ben ik getrouwd. Met een Nederlandse man. A lieve jonge ook van zeeland. De eerste keer had ik met hem ontmoeten, vraagt hij gelijk : 'ben je moslim?'
Ik zeg,"ya, ik ben moslim".
1 jaar later, hij wordt moslim. We doen samen met bieden. Hij wordt mijn Imam.
Nog 1 jaar later dan wordt hij mijn man.
Ik zeg Dank U Wel ya Allah, elke keer als ik mijn man zien. Hij is mijn man en hij is moslim en hij heeft ander culture dan mijn.
